شماره دوم.

از آن دسته ام که خیلی وقت ها ساکت نشسته و بیرون را نگاه می کند. نه اینکه الزاماً چیز خوبی باشد. جمله کاملاً خبری است. مثلاً طی سال های گذشته، سالهایی که همه در گودر و روزهای اوج وبلاگستان و سیصد و شصت پر جنب و جوش بوده اند من فقط مخاطب خاموش بوده ام. سال های بعدش هم که همه توییتر و پلاس و فیسبوک را ساختند بازهم من خاموش بودم. منظورم از خاموش این است که ملت را فالو می کردم، پست هایشان را می خواندم، عکسهایشان را میدیدم، اینتراکشنشان را با بقیه می دیدم و خب واکنشی هم نشان نمی دادم. البته بدیهی است که تا جایی که فرد برای عموم یا دوستانش، خودش فضا را باز می گذاشت می دیدم. حافظه ام پر از پست هایی وبلاگ های معروف و مهجور. از چرت پرت های فلان سلبریتی تا چس ناله های فلان یکی. شعرها و داستان ها و یادداشت های همه را می خواندم. حالا این تاریخ دست من را برای یک سرگرمی عجیب باز گذاشته. اینکه می نشینم و دغدغه های گذشته شان را با الآن مقایسه می کنم. امان از تغییرات جور واجور، کم و زیاد، با ربط و بی ربطی که می بینم، امان … .